Böyüklər çox zaman uşağın qorxularını kiçildir, “nə var bunda qorxulu?”, “bu sadəcə xəyaldır” deyirlər. Amma uşağın dünyasında hər şey fərqlidir. Onun üçün yataq altında gizlənən “canavar” da, işıqlar sönəndə otaqda yaranan kölgə də, valideynin qəzəbli baxışı da həqiqi hisslər doğurur.
Uşaq üçün qorxu, təxəyyül və reallıq sərhədləri hələ aydın deyil. Ona görə də biz böyüklər üçün gülünc görünən şey, onun qəlbində böyük narahatlıq yarada bilər. Bu halda “qorxma”, “belə şey yoxdur” demək əvəzinə, onu dinləmək, anlamağa çalışmaq daha doğrudur. Çünki uşaq qorxusunu paylaşanda əslində deyir: “Məni dinlə, mənə inan.”
Qorxular uşağın iç dünyasında çox vaxt təhlükəsizlik hissi ilə bağlıdır. Əgər uşaq özünü təhlükəsiz, qəbul edilmiş və anlayışla qarşılanmış hiss edirsə, qorxuları da tədricən azalır. Əksinə, onun duyğularını inkar etmək, “böyümüsən, ayıb deyil?” kimi ifadələrlə susdurmaq bu qorxuları daha da dərinləşdirir.
Valideynin rolu burada çox sadə, amma mühümdür: yanında olmaq, səbrlə dinləmək və inam yaratmaq. Uşağın qorxusunu reallıqla yox, məhəbbətlə aradan qaldırmaq lazımdır. Ona, “səni başa düşürəm, bu səni qorxudub” demək bəzən bütün sakitləşdirici sözlərdən daha təsirlidir.
Unutmayaq ki, hər bir uşaq bir gün böyüyəcək. Amma bu gün onun qəlbindəki qorxulara necə yanaşdığımız, sabah onun özünə inamlı, güvənli və duyğusal baxımdan sağlam bir insan olub-olmamasını müəyyən edəcək.
Gəlin uşaqların qorxularına “xəyal” kimi deyil, körpü kimi baxaq — bizi onların daxili dünyasına bir addım daha yaxınlaşdıran bir körpü. 💙