Bir uşağın dilindən çıxan ilk “ata” kəlməsi bəzən sadəcə iki hərf kimi səslənir, amma əslində bu sözün arxasında bir duyğu var — etibar. Uşaq üçün “ata” təkcə bir insan deyil, güvənin, qorumanın və dayaq olma hissinin simvoludur.
Uşaqlar doğulduqları andan etibarən hisslərlə tanımağa başlayırlar. Onlar üçün sevgi, qayğı, diqqət – hamısı “sözsüz” bir dildə yaşanır. Və nə vaxt ki, bu hisslər güclənir, uşaq özünü təhlükəsiz hiss etdiyi insana səsini yönəldir. Bəzən bu “ata” olur, bəzən “ana”, bəzən isə hər ikisi bir yerdə.
Uşağın “ata” deməsi, onun dünyanı tanımağa başladığının da göstəricisidir. Çünki bu an yalnız fiziki deyil, emosional bağın da formalaşdığı məqamdır. Ata səsini eşidən uşaq, qarşılığında bir təbəssüm, bir baxış, bir səs tonu ilə güvənini möhkəmləndirir.
Valideynlər üçün bu anlar çox dəyərlidir, amma unudulmamalıdır ki, uşağın etibarını qazanmaq zaman və davamlılıq tələb edir. Bir uşağın “ata” kəlməsini rahatlıqla deməsi üçün o, atanın sevgisini hərəkətlərdə, baxışlarda, diqqətdə görməlidir.
Bəzən atalar düşünür ki, uşaqlar anaya daha çox bağlıdır, amma əslində ata ilə uşaq arasındakı bağ fərqli bir səssizlik üzərində qurulur — orada sözlər az, amma hisslər çoxdur.
Uşağın “ata” deməsi sadəcə bir səslənmə deyil, bu — sevginin etibara çevrildiyi andır.
Və bəlkə də, valideynliyin ən gözəl tərəfi elə budur: bir uşağın səsində öz adını eşidərkən, onun içindəki güvənin bir parçası olduğunu bilmək. 💙